125 USA, Park Narodowy Olympic

Utworzony w 1938 roku park znajduje się w północno-zachodniej części stanu Waszyngton na półwyspie Olympic. Obszar parku można podzielić na trzy podstawowe regiony: wybrzeże Oceanu Spokojnego, góry Olympic oraz umiarkowane lasy deszczowe.
Kartkę przedstawiającą górską część parku już kiedyś dostałam. Teraz czas na ocean. Do parku należy 117km wybrzeża.
W 1981 park został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

124 USA, Park Narodowy Gór Skalistych

Utworzony w 1915 roku park znajduję się w północno-zachodniej części stanu Kolorado.
Obszar parku wynosi 1 078 km².  Ponad 60 wierzchołków gór w parku sięga wyżej niż 3 657 m (12 000 stóp). Najwyższy szczyt w parku to Longs Peak, który wznosi się 4 346 m n.p.m.
Góry Skaliste ciągną się na długości ok. 4800 km, od rzeki Liard w Kolumbii Brytyjskiej do do rzeki Rio Grande w stanie Nowy Meksyk. Najwyższy szczyt pasma to Mount Elbert 4399 m n.p.m. Znajduję się w stanie Kolorado.

123 USA, St. Helens

Czynny wulkan w stanie Waszyngton, położony w Górach Kaskadowych. Ma wysokość 2550 m n.p.m.
Nazwa góry pochodzi od brytyjskiego dyplomaty Alleyne'a Fitzherberta pierwszego barona St. Helens.
Erupcja 18 maja 1980 roku była jedną z pierwszych erupcji przewidzianych przez służby wulkanologiczne – poprzedziło ją powstanie wybrzuszenia na północnym stoku i liczne trzęsienia ziemi. Jedno z nich spowodowało osunięcie się całego północnego boku góry, co było największym zarejestrowanym osuwiskiem w historii. Wywołane tym zmniejszenie ciśnienia zapoczątkowało erupcję. Wulkan stracił wówczas 400 m wysokości.  Erupcja wyrzuciła w powietrze prawie jedną trzecią objętości góry.
Od 1980 roku wulkan St. Helens sporadycznie daje oznaki aktywności. Ostatnia większa erupcja miała miejsce w lutym 2005 roku.

122 USA, McKinley

McKinley najwyższy szczyt Ameryki Północnej, położony w górach Alaska. Ma wysokość 6194 m n.p.m. Pokryty jest wiecznym śniegiem. Po raz pierwszy szczyt został zdobyty w 1913 roku.
Nazwa na cześć amerykańskiego prezydenta Williama McKinleya. Indiańska nazwa góry to Denali.
Pierwszym Polakiem na szczycie McKinley był Marek Głogoczowski w 1970 r.

121 Wielka Brytania, Stonehenge

Jedna z najsłynniejszych europejskich budowli megalitycznych, pochodząca z epoki neolitu oraz brązu. Położony w  południowo-zachodniej Anglii.
Powstawało stopniowo na przestrzeni ponad 1000 lat. Koniec budowy ok 1600 roku p.n.e.
Przeznaczenie tej kamiennej budowli nie jest znane. Teorii na ten temat jest mnóstwo od obserwatorium poprzez miejsce kultu religijnego, a kończąc na dziele stworzonym przez kosmitów.
Od 1986 roku na liście UNESCO.

120 Wielka Brytania, Avebury

Wieś w hrabstwie Wiltshire w południowo-zachodniej Anglii. Znajduje się tu krąg neolityczny głazów otaczający całą wieś. Jest on starszy, a także większy niż bardziej znane pobliskie Stonehenge. Krąg Avebury obejmuje obszar ponad 11 ha. Pierwotnie składał się z ok. 100 głazów, z których zachowało się jedynie 27. Wewnątrz znajdowały się dwa mniejsze kręgi, z których zachowały się tylko nieliczne głazy.
W 1986 roku razem ze Stonehenge wpisany na listę UNESCO.

119 Portugalia, Porto

Miasto na północy Portugalii. Leżące u ujścia rzeki Douro do Oceanu Atlantyckiego.
Pierwotnie rzymska osada o łacińskiej nazwie Portus Cale, z czasem został tylko pierwszy człon. Od ówczesnej nazwy miasta wywodzi się nazwa całego kraju.
Widok na Porto z miasta Vila Nova de Gaia położonego po drugiej stronie rzeki. Tutaj butelkuje się wino typu Porto.
Historyczne centrum miasta wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa  UNESCO w 1996 roku.

118 Portugalia, Évora

Miasto w Portugalii nad rzeką  Anas. Założone jako rzymska kolonia o nazwie Ebora.  Największy rozkwit przypada między XIV a XVI wiekiem. Wówczas wzniesiono istniejące do dziś liczne pałace, a także budynki w stylu renesansowym i manuelińskim.
 Z czasów rzymskich zachowała się świątynia będąca najlepiej zachowaną starożytną świątynią w Portugalii. Nie wiadomo dokładnie, jakiemu bóstwu była poświęcona, istnieją hipotezy mówiące o kulcie Diany w tym miejscu, jednak bardziej prawdopodobne jest, że była to świątynia Jowisza. Budowla pochodzi z II wieku n.e.
Historyczne centrum miasta wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa  UNESCO w 1986 roku.

116, 117 Argentyna, Półwysep Valdés

Półwysep w prowincji Chubut w Argentynie, nad Oceanem Atlantyckim. Zajmuje powierzchnię 3625 km².
Został odkryty w 1779 przez hiszpańską ekspedycję Juana de la Piedry. Otrzymał swoją nazwę na cześć hiszpańskiego ministra ds. morskich Antonio Valdésa.
Krajobrazowo Valdés przypomina równiny patagońskie, które miejscami są poprzerywane słonymi depresjami.
Na wschodnim krańcu przy osadzie Caleta Valdés znajduje zatoka o długości 35 km. Jej kamieniste plaże są miejscem bytowania słoni morskich, fok a otaczające ją wody są zamieszkiwane przez wieloryby.
W 1999 półwysep został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

115 Argentyna, Park Narodowy Los Glaciares

Park narodowy w argentyńskiej części Patagonii. Ma powierzchnię 4459 km².
Perito Moreno jeden z trzech dużych lodowców w parku.  Ma 258 km² powierzchni i 30 km długości. 
Park Narodowy Los Glaciares został w 1981 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

114 Turcja, Bursa

Miasto w północno-zachodniej Turcji. Pierwsza stolica Imperium Osmańskiego, obecnie czwarte pod względem wielkości miasto Turcji.
Wielki Meczet  wybudowany w latach 1396-1400 na polecenia sułtana Bajazyda I. Największy meczet w Bursie.

113 Turcja, Hagia Sofia

Ufundowana przez Justyniana I Wielkiego powstawała od 23 lutego 532 do 27 grudnia 537 roku w kształcie jaki obecnie znamy. Pierwotnie wybudowany w 326r. Była to najwyższa rangą świątynia w Cesarstwie bizantyjskim miejsce modłów i koronacji cesarzy. Po zdobyciu Konstantynopola przez Turków w 1453 zamieniona na meczet, dobudowano wtedy minarety.
Nazwa kościoła w języku greckim oznacza  "Święta Mądrość" i odnosi się do jednego z atrybutów Boga.
W 1985 wpisane na listę UNESCO z innymi obiektami tworzy historyczne dzielnice Stambułu.

112 Turcja, Góra Nemrut

Wznoszący się na  wysokość 2134 m n.p.m. jeden z najwyższych szczytów  pasma gór Antytauru    w południowo-wschodniej Turcji.
W 62 r. przed naszą erą  król Antioch I wybudował na górze grobowiec. Kurhan wysokości  50 metrów otaczają 3 tarasy, a na każdym z nich znajduje się pięć 8 metrowych posągów. Wszystkie postacie przedstawiono w strojach typowych dla I wieku p.n.e. na tych terenach, a każdy posąg opatrzony jest objaśniającą inskrypcją. Do każdego z tarasów prowadziła niegdyś osobna Droga Procesyjna, a całość była "chroniona" przez liczne posągi lwów i orłów.
W 1987 roku wpisane na listę UNESCO.